বিহুগীত

পৰ্বতৰ ঢেকীয়া লিহিৰি লিহিৰি
দেখিলে ল’বৰ মন যায়,
অতি চেনেহৰ ব’হাগৰ বিহুটি
হাততে মলঙি যায়।

আয়ে দিয়ে যিটোলৈ মই নেযাওঁ সেইটোলৈ
বায়ে পাৰে ছবুৰি গালি,
মইনো ভনীয়ে যিটো চান্দি থৈছো
সাইলাখ তিঁয়হৰ জালি।

তিতাকৈ কেৰেলা খালেহে বুজিবা
মুখত কেনেকুৱা লাগে,
মৰম কেনেকুৱা দিলেহে বুজিবা
বুকুত কেনেকুৱা লাগে।

চাপৰি চাপৰি তোলো মই বাবৰি
পুৰণিকলীয়া কচু,
যাকে চাব খোজো তাকে মই নেদেখো
কিনো জুয়ে লগা চকু।

কচুটেঙা ঢেঁকীয়া বিলাহী বেঙেনা
জুতি লগাই লগা খাবা,
ৰাতিৰে ৰাতিটো দুাৰ দাং খুলি থ’ম
বিৰালী যোৱাদি যাবা।

কুৱাই কা নকৰা জিলি জা নকৰা
শদিয়া পাৰৰে আলি,
কেঁচাই খাওঁ কেঁচাই খাওঁ নকৰ সোণমুৱা
নহওঁ ম তিয়ঁহৰ জালি।
দীঘলী বজাৰৰ পাভমাছ কিনি নি
খৰিচ টেঙা দি ৰান্ধো,
খাবৰে সময়ত তোলৈ মনত পৰে
ভাতৰ পাতত বহি কান্দো।
ঢাপৰে বেঙেনা চাপৰ ঐ নাচনী
ঢাপৰে বেঙেনা চাপৰ,
আমাৰে নাচনী লহঙে পহঙে
আনৰে নাচনী চাপৰ।
গেলাকৈ কোমোৰা পানী ঐ লাহৰী
গেলাকৈ কোমোৰা পানী,
এইজনী নাচনী আমাকো নালাগে
নিয়ক বৰেঘৰে টানি।
লাওলৈ বুলি হেন্দালি পাতিলো
বগালে বঙালী পূৰৈ,
তোমাক পামে বুলি মই আশা কৰা নাই
তুমি হ’লা বহুতৰ দূৰৈ।
নৈৰ কাষৰীয়া মাটি টাকৰীয়া
বেঙেনা ঢপলা পাত,
বয়স ভাটি দিলে বিহুকো নালাগে
আনন্দ নাথাকে গাত।
লাইৰ মাজে মাজে লফা ৰুই দিলো
কুকুৰাই খুঁচৰি খায়,
অতিকৈ চেনেহৰ ব’হাগৰ বিহুটি
ধনে দি ৰাখোতা নাই।

ভঁৰালৰ টুপতে কেৰেলা বগালে
কোমোৰা বগালে চালত,
জীৱনে মৰণে নেৰিবা লাহৰী
নেৰিবা বিপদৰ কালত।
চাইনো চাই থাকিলে হাবিয়াস নপলায়
নেখালে নুগুচে ভো্‌ক,
কিনো খায়ে যাবি বালিহাটৰ বেঙেনা
দলিয়াই দি যাম তোক।